Column Wendy - Het moest een keer mis gaan. Hier thuis zitten we inmiddels in het stadium dat ze hun kans grijpen als ze hem zien liggen. Ben ik even in de keuken, boven, op de wc, of elders bezig met ruimen of op zoek naar een moment van bezinning, en laat ik het ding slingeren op bank, tafel, stoel, bed, overal behalve ergens hoog waar hij nog veilig is.
Column Wendy - Het moest een keer mis gaan. Hier thuis zitten we inmiddels in het stadium dat ze hun kans grijpen als ze hem zien liggen. Ben ik even in de keuken, boven, op de wc, of elders bezig met ruimen of op zoek naar een moment van bezinning, en laat ik het ding slingeren op bank, tafel, stoel, bed, overal behalve ergens hoog waar hij nog veilig is.
In zo’n onbewaakt moment was het dus. De iPhone belande in kleuterhanden zoals al zo vaak was gebeurd, kleuter rende ermee weg, vergat ergens onderweg wat ze in haar handen had en dus keek ik even later naar een scherm met groene strepen. Onbruikbaar en kapot. Al de derde beken ik beschaamd.
Met het ding naar de winkel, waar ik te horen kreeg dat reparatie een duur grapje was. Geld groeit hier ook nog niet aan een boom, en ik had een gouwe ouwe Nokia voor het betere sms en bel werk achter hand. En, echt waar, na twee dagen vond ik het ‘wel lekker rustig’ zo. Ik keek niet meer tien keer per dag uit gewoonte naar foto’s van BN’ers op social media, of van die oude schoolvriendin van wie je het leven op afstand nog wat volgt op facebook. Het nieuws keek ik ’s avonds wel, als ik daar zin in had, en ik las niet meer elk uur hoe de wereld met de minuut grimmiger werd. Mijn marktplaatsverslaving (lees: dagelijks controleren of er van dat ene kledingmerk/servies/meubelstuk nog iets was bijgekomen) werd onderdrukt. En bovenal, werd ik niet meer weet ik hoeveel keer per dag ‘gestoord’ door een stroom aan piepjes van inkomende whatsapp-berichten, wat nou eenmaal inherent is aan deelnemer zijn in al die groepswhatsapp’s. Volgend jaar een nieuw van Dale woord, als je het mij vraagt.
Wat was het rustig, zonder m’n iPhone. Waar ik ging, ging ik met m’n Nokia. En omdat een sms sturen hiermee zomaar 3 minuten tijd neemt, wordt je al gauw efficiënt en is een gesprek na twee berichtjes heen en weer gewoon klaar. Ik had tijd over. Besefte me hoeveel ik toch ongemerkt op het apparaat zat waar ik ook was, terwijl ik altijd riep dat het bij mij wel mee viel. Vriendinnen vonden het irritant, vroegen geërgerd waarom ik nog geen nieuwe telefoon geregeld had. Familie zei dat ik niet te bereiken was. De oplettende lezer zal nu denken aan die Nokia, precies, ik was prima te bereiken. Maar de druk werd opgevoerd.
Verzekering gebeld, papieren ingestuurd, en na een paar weken zonder zit ik sinds een uur weer in allerlei app groepjes, kan ik het nieuws volgen, en ben ik blij met al m’n foto’s en muziek. Ik app gauw vriendinnen en familie een kleine update van mijn week, en zo is er weer een half uur voorbij. Mijn nieuwe iPhone, vloek of zegen, ik weet het nog net zo niet.
